کلمه‌ای ژاپنی برای آن باریکه‌ی نوری که از میان برگ‌های شاخه‌های بالایی درخت می‌تابد وجود دارد: «کوموریبی»؛ که از نظر من زیباترین کلمه‌ی دنیاست. نیازی نیست در جنگل رو به آسمان دراز کشیده باشیم تا با دیدن کوموریبی‌ها به ذوق بیاییم. کوموریبی روی صندلی تک‌افتاده و زنگ‌زده‌ی پارک کوچک نزدیک خانه هم زیباست، و حتی از داخل عکس‌های جسته‌وگریخته‌ی پینترست؛ جایی که اولین‌بار آن‌جا با کلمه‌ی کوموریبی آشنا شدم. کوموریبی شبیه آن حضور امیدبخشی است که در روزهای غمگین و اتاق‌های در بسته‌ی تاریک سراغت می‌آید و می‌گوید: «صبر کن، درست می‌شود.» یا شاید بیاید و راه را برایت روشن کند.

 

کوموریبی حکایت این روزهای آخر نهایی شدن شماره‌ی ۱۱۸ وقایع اتفاقیه است. وقتی در حال عبور از تونل‌های تاریک هستیم و هر چند قدم چیزی می‌آید و مانع رسیدن‌مان می‌شود – اشتباهی، غیبتی، مجوزی و یا تأخیری – در همان لحظه‌ای که دیگر دلسرد شده‌ایم، می‌خواهیم قیدش را بزنیم و قبول کنیم که «خب، شاید نمی‌شود دیگر»، کوموریبی، پیام‌های شما وقایع‌خوانان است که کمک می‌کند حداقل راه‌مان تا مانع بعدی ادامه دهیم؛ از ایمیل‌های اشتیاق برای شروع همکاری تا ایده‌ها و پیشنهادهای ناب، و حتی دسته‌های گل کامنت‌شده زیر پست‌های اینستاگرام بود که باعث شد بیشتر بخواهیم که بشود.

 

شماره‌ی ۱۱۸ وقایع اتفاقیه، هرچند دیر، ولی به شوق کوموریبی‌های شما منتشر شد. این‌بار با شما به پاریس و بعد هم به خوزستان می‌رویم. در بین راه، سری به دنیای فراموش‌شده‌ی زشتی‌ها می‌زنیم و از همان در که وارد شدیم، خارج می‌شویم. در نورنگاری این شماره، به سراغ پروژه‌ی «دست‌ها» می‌رویم و در روزنگاری، از روزنه‌ی هنر کیچ، نگاه متفاوتی به مفهوم زیبایی می‌اندازیم.

 

این شمار از وقایع اتفاقیه، پر از کوموریبی است؛ پر از باریکه‌های روشنایی در صفر مطلق تاریکی. کوموریبی‌ها در سطرها و عکس‌ها گنجانده شده‌اند و با هر وری زدن، راه‌شان را به سمت شما پیدا می‌کنند. شما هم به سمت‌شان بروید، وقایع اتفاقیه را باز کنید؛ این شماره: «افسون گل سرخ؛ درباره‌ی زیبایی».

هنگامه الهی‌فرد

برای خواندن مقالات بیش‌تر از این نویسنده ضربه بزنید.